റിഥം ഡിവൈന്‍

വാക്കുകളുടെ വക്കുകള്‍ പൊട്ടിയുടഞ്ഞു 

നിന്നിലെക്കാഞ്ഞു നിന്ന അകൌസ്റ്റിക്  ഗിറ്റാര്‍ 
ആദ്യമായ് '*റിഥം ഡിവൈന്‍ ' പാടി...
കണ്ണില്‍ കുത്തിയിറങ്ങുന്ന നിയോണ്‍ ബള്‍ബുകള്‍ 
അവയ്ക്ക് കുറുകെ ഭ്രാന്തന്‍ കടല്‍,
ഇമ വേഗത്തിലത് ഏറ്റു പാടി:
" നനഞ്ഞലിഞ്ഞു അടര്‍ന്നു വീഴാം ,
ഈ ഗിറ്റാറിന്‍ അകക്കണ്ണിലൂടെ,
വീ വാ ലാ മ്യൂസിക്കാ,
വീ വാ ലാ മ്യൂസിക്കാ... "
ഉറയുരിഞ്ഞ പ്രഭാതം,
ഭ്രാന്തിന്‍റെ ശേഷിപ്പുകള്‍ തേടി,
വര്‍ണ ബലൂണുകള്‍ തിരഞ്ഞു...
മരപ്പെയ്ത്തില്‍ പൊട്ടിയൊഴുകിയ വരികള്‍ 
ഇനിയൊന്നാദ്യമായ് പാടി:
"റിഥം ഡിവൈന്‍...
വീ വാ ലാ മ്യൂസിക്കാ... "

(* സ്പാനിഷ്‌ ഗായകന്‍ എന്റിക് ഇഗ്ലേഷ്യസിന്റെ പ്രശസ്തമായ പാട്ട്.)
PIC COURTESY: NGC

തലകള്‍, ചുമലുകള്‍, കൈകള്‍ (എല്ലാം അജ്ഞാതം)

പെണ്ണിര എന്ന പുസ്തകത്തിന്‍റെ proof  വായിച്ച ശേഷം കേരളത്തിലെ ഒരു പ്രസിദ്ധീ കരണ ശാലയില്‍ നിന്ന് ബസ്സില്‍ മടങ്ങുകയായിരുന്ന റ്റിസി മറിയം തോമസിനെ തേടി പുറകില്‍ നിന്ന് ഒരു കയ്യെത്തി. ആ കൈ മുളച്ച ചുമലും അതിനു മുകളിലെ തലയും റ്റിസി അന്വേഷിച്ചെങ്കിലും 'അദ്ദേഹം' വിദഗ്ധമായി മുങ്ങി. എന്നത്തേയും പോലെ. ഒരു ആഴ്ച മുന്‍പ് പുസ്തകം ഉള്‍പ്പടെ പല കാര്യങ്ങളെ കുറിച്ച് റ്റിസിയുമായി സംസാരിക്കുമ്പോള്‍ ആണ് അവര്‍ ഈ 'തമാശ' പറഞ്ഞത്. സൌമ്യ, ഗോവിന്ദചാമി തുടങ്ങിയ പേരുകള്‍ നമ്മുടെ സ്വന്തം ജീവിതവുമായി കൂട്ടി വായിക്കുന്ന സമയത്താണ് ഇത്തരം കൈകള്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും മുളക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ച് റ്റിസി പറഞ്ഞത്. 

ഇത് കേട്ടപ്പോള്‍ ഞെട്ടലിനേക്കാള്‍ വേറെ എന്തോ  ആയിരുന്നു മനസ്സില്‍. ഒരു empathising feeling. 

ഇറങ്ങിനടപ്പ് എന്ന പുസ്തകം എഴുതിയ ആളാണ്‌ റ്റിസി. കേരളത്തിലെ ഒരു പത്രത്തില്‍ ഇറങ്ങിനടപ്പിലെ ചില ഭാഗങ്ങള്‍ പരമ്പര ആയി വന്നിരുന്നു. സ്ത്രീകളുടെ യാത്ര പരിസരം സ്വന്തം അനുഭവത്തിലൂടെ ആണ് റ്റിസി ഇതില്‍ പറഞ്ഞത്. പറഞ്ഞു വന്നപ്പോള്‍ റ്റിസിയുടെ അനുഭവങ്ങള്‍ ഓരോ സ്ത്രീയും അനുഭവിക്കുന്നത് തന്നെയല്ലേ എന്നും വിചാരിച്ചു.

DC books പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന 'പെണ്ണിര' എന്ന പുതിയ  പുസ്തകത്തിന്‍റെ ചില excerpts വായിക്കാന്‍ കിട്ടി. ഇത് വായിച്ചാണ് റ്റിസിയുമായി സംസാരം തുടങ്ങിയത്. സൌമ്യ മരിച്ചിട്ടും ഗോവിന്ദ ചാമി പിടിയിലായിട്ടും 'ചങ്കരന്‍ തെങ്ങില്‍ തന്നെ' എന്നാണു റ്റിസി ആദ്യം പറഞ്ഞത്. കാര്യങ്ങളില്‍ ആശാവഹമായ മാറ്റമൊക്കെ കുറവാണ്. പക്ഷെ ഒരു point വളരെ പ്രധാനമാണെന്ന് തോന്നി. അതായത്, ചര്‍ച്ചകളും ബോധവത്കരണവുമായി ഇത്തരം പ്രശ്നങ്ങള്‍ക്ക് എതിരെ ഒരു പ്രത്യേക ഇടം ഉണ്ടാക്കാന്‍ സാധിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന് റ്റിസി പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അത് പ്രസക്തമാണെന്നു തോന്നി. പക്ഷെ ഈ ഇടത്തിന്റെ gap-ഉം, പരിധിയും സമയവും വളരെ കുറവാണ്. സൌമ്യ മരിച്ചു, ഗോവിന്ദ ചാമിയെ  പിടിച്ചു. അടുത്ത ആറോ ഏഴോ മാസങ്ങള്‍ ഇതിനെതിരെ കരിങ്കൊടിയും പ്രതിഷേധവും കാണാം. പിന്നെ എല്ലാം പഴയ പോലെ. അടുത്ത ഗോവിന്ദ ചാമി, അടുത്ത കൈ... റ്റിസി പറഞ്ഞത് ശെരി തന്നെ എന്ന് തോന്നി. 

ബ്ലോഗില്‍ ഇത് എഴുതി കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് കൊച്ചി കാക്കനാട് തെസ്നി ബാബു എന്ന പെണ്‍കുട്ടിയെ ചില 'സംരക്ഷകര്‍' ആക്രമിച്ച വാര്‍ത്ത കേട്ടത്.  അവര്‍ തെസ്നിയോട് ഉപയോഗിച്ച വാക്കുകള്‍ എന്തെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോള്‍ കാക്കനാട്  പരിസരത്തുള്ള ഒരു 'ആസ്പത്രിയെ' കുറിച്ചാണ് ആദ്യം ആലോചിച്ചത്. റോഡില്‍ നടക്കാന്‍ (അതും ആണ്‍ സുഹൃത്തിന്റെ കൂടെ)  'അവരുടെ അനുമതി' വേണമെന്ന് നമ്മള്‍ അറിഞ്ഞില്ല. ഇനി അറിയിച്ചോളാമേ...

സൌമ്യ ട്രെയിനില്‍ നിന്ന് വീണാണ് മരിച്ചതെങ്കില്‍ തെസ്നി ആക്രമിക്കപ്പെട്ടത് നടു റോഡില്‍ ആണ്. യാത്ര പരിസരം മാറിയാലും ആക്രമണം മാറുന്നില്ല. സമീപനങ്ങളും. മറ്റൊരു തമാശയും റ്റിസി പറഞ്ഞു. ആദ്യ പുസ്തകം ഇറങ്ങിയ സമയത്താണ്. ടീവിയില്‍ ഒരു ചാറ്റ് ഷോയില്‍ പങ്കെടുക്കുകയായിരുന്നു. സ്ത്രീകളുടെ യാത്ര പ്രശ്നങ്ങള്‍ ആണ് വിഷയം. പരിപാടി കഴിഞ്ഞു വീട്ടിലെത്തിയപ്പോള്‍ സുഹൃത്തിന്റെ അച്ഛന്‍ ശക്തമായി  പ്രതികരിച്ചു. മോളെ, ലൈംഗികത എന്നൊക്കെ ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറയാമോ എന്ന്. ( ആരോഗ്യകരമായ ആണ്‍-പെണ്‍ പെരുമാറ ശീലങ്ങള്‍ പഠി(പ്പി)ക്കാത്തിടത്തോളം സ്ഥിതി മാറാന്‍ സാധ്യതയില്ല. 

ഇനി മറ്റൊരു  തമാശ. ബസില്‍ ഇരുന്നാണ് പെണ്ണിരയുടെ excerpts വായിച്ചത്. സീറ്റില്‍  മലയാളം അറിയാത്ത ഒരു 60-65 കാരന്‍ വന്നിരുന്നു. അയ്യര്‍ ദി ഗ്രേറ്റ്‌ സിനിമ പോലെ sixth sense പ്രവര്‍ത്തിച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ മതിയല്ലോ. കുറച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അയാള്‍ക്കും എന്‍റെ കയ്യിലെ പുസ്തകം വായിക്കണമെന്ന മട്ട്. സമചിത്തത  കൈ വിടാതെ അയാളെ നേരിട്ടു.
എം. മഡോണ പറഞ്ഞത് പോലെ 'ചിലരുടെ' മനസ്സിന് ചികിത്സ തന്നെ വേണം. (തെസ്നി ബാബുവിന് അടി കിട്ടണം എന്നാണു അടുത്ത ചിലര്‍ പോലും പറഞ്ഞത്. അവരുടെ മനസ്സിന് ചികിത്സ വേണോ എന്ന് അറിയില്ല.) 
'ഗോവിന്ദ ചാമിയെയും' കാക്കനാട് ഭ്രാന്തസ്പത്രിയില്‍ നിന്ന് ഇറങ്ങി പോന്നതെന്നു തോന്നിപ്പിക്കുന്ന സംരക്ഷകരെയും മലയാളം അറിയില്ലെങ്കിലും മലയാളം പുസ്തകം വായിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നവരെയും അപ്രത്യക്ഷമാക്കാന്‍ സാധിച്ചില്ലെങ്കില്‍ ആദ്യം പറഞ്ഞ പോലെ തിരക്കുകള്‍ക്കിടയില്‍ നിന്ന് ചുമലും അതിനു മുകളിലെ തലയും കണ്ടെത്താനാകാത്ത കുറെ കൈകള്‍ ഉണ്ടായി കൊണ്ടേ ഇരിക്കും. Unfortunately...


(Pic Courtesy: Steve McCurry)

Monologue (മോണോലോഗ്)

കുമാരന്‍ എന്നാണു പേര്. 

പത്ര സമ്മേളനത്തിനായി മുന്നില്‍ വന്നിരുന്ന അയാളെ ആരെങ്കിലും ഗൌനിച്ചോ എന്ന് സംശയമാണ്. മനുഷ്യരും രാജ്യവും തുടര്‍ന്ന് ലോകവും നന്നാവണമെന്ന് ആത്മാര്‍ഥമായി ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരു മനുഷ്യന്‍. മൈക്കും കൊണ്ട് അയാള്‍ പ്രസംഗം തുടങ്ങി. റെയില്‍വെയില്‍ നിന്ന് വിരമിച്ച ഉയര്‍ന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥനയായിരുന്നുവെന്ന് കുറിപ്പ് കയ്യില്‍ കിട്ടിയപ്പോള്‍ ആണ് മനസ്സിലായത്. 
ജീവിതത്തില്‍ വളരെ കുറച്ച് ആഗ്രഹങ്ങളെ അയാള്‍ക്കുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. നഗരത്തില്‍ നിന്നുള്ള ട്രെയിന്‍ സര്‍വീസില്‍ ഒന്ന് തന്‍റെ പ്രിയ സ്ഥലമായ *പത്തടിപുരത്തേക്ക് നീട്ടുക, ജനങ്ങള്‍ക്ക്‌ നല്ല ബെര്‍ത്ത്‌ ലഭിക്കുക, ജനങള്‍ക്ക് നല്ല അറിവ് പറഞ്ഞു കൊടുക്കുക -- ഇത്തരം കൊച്ചു കൊച്ചു ആഗ്രഹങ്ങള്‍ മാത്രം.

പത്തടിപുരത്തെ കുഗ്രാമത്തില്‍, 1940 കാലഘട്ടത്തില്‍  ജോലിയെടുക്കുമ്പോള്‍ അവിടെ കൂകിപ്പായുന്ന വെറുമൊരു ആവി എന്‍ജിന്‍ മാത്രമാണ്ത്രെ  ഉണ്ടായിരുന്നത്. ട്രെയിനിനോടും പത്തടിപുരത്തിനോടും ഉള്ള പ്രണയം മൂലം അയാള്‍ അവിടെ നിന്ന് ഒരിക്കല്‍ പോലും സ്ഥലം മാറ്റം ചോദിച്ചിരുന്നില്ല. 

പത്തടിപുരം ഒരു കുഗ്രാമാമായിരുന്നു, 1940 -കളില്‍. സംസ്ഥാന അതിര്‍ത്തിയില്‍ സൂര്യകാന്തിപ്പൂക്കളും തോവാളപ്പൂക്കളും ഉള്ള പാടങ്ങളും നിറഞ്ഞ കൊച്ചു പ്രദേശം. 

ആഴ്ചയിലൊരിക്കല്‍ അതിലൂടെ കടന്നു പോകുന്ന ദീര്‍ഘ  ദൂര ട്രെയിനില്‍  നിന്ന് ഒരിക്കലെങ്കിലും ബന്ധുക്കള്‍ തന്നെ തേടി പുറത്തു വരുമെന്ന് അയാള്‍ സ്വപ്നം കാണാറുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ അയാളെ തേടി ആവി എന്‍ജിന്റെ പുകയല്ലാതെ മറ്റെന്തെങ്കിലും വന്നോ എന്ന് സംശയമാണ്. എന്നിട്ടും അയാള്‍ കുലുങ്ങിയില്ല.

ഒരിക്കലും പത്തടിപുരം വിട്ടു മറ്റൊരു സ്ഥലത്തേക്ക് പോയതുമില്ല. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം വിരമിക്കല്‍ സമയം വന്നപ്പോള്‍ മാത്രമാണ് അയാള്‍ അവിടം വിട്ടത്. വിട്ടു പോവാന്‍ മനസ്സനുവദിച്ചില്ലെങ്കിലും കെട്ടുപാടുകള്‍ അതിനു പ്രേരിപ്പിച്ചു. 

പത്തടി പുരത്തിന്റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ ഇന്നും അയാളില്‍ നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്നത് കൊണ്ടായിരിക്കാം ജനങ്ങള്‍ക്ക്‌ ഉപകാരപ്രദമാകും വിധം ട്രെയിന്‍ സര്‍വീസ് അവിടം വരെ നീട്ടണമെന്ന് അയാള്‍ ശക്തമായി വാദിച്ചത്. 

വാദം തുടരുകയായിരുന്നു. 

'വാര്‍ത്തയിലെ' സ്നേഹറാണിയും എഴുന്നേറ്റു. പുതിയ ബിസ്കറ്റിന്റെ രുചി തിരഞ്ഞു കൊണ്ട് 'സായാഹ്ന രാജ്യ'ത്തിലെ ഗണേശനും പിന്‍വലിയുന്നു. മൈക്കിനെ സാക്ഷിയാക്കി കുമാരന്‍ മോണോലോഗ് (monologue) തുടര്‍ന്ന് കൊണ്ടേയിരുന്നു....

പ്രഥമപ്രതിശ്രുതി

ആശപൂര്‍ണ ദേവിയുടെ ഈ പുസ്തകം ചെറിയമ്മ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ് കയ്യില്‍ വെച്ചു തന്നപ്പോള്‍ ഒരു തരി പോലും വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതിനു കാരണം ഒരു മൂന്നു വാക്കുള്ള sentence ആണ്. അതായത് She meant it. (സത്യ മിടുക്കിയാ, വായിച്ചു നോക്കു എന്നും പറഞ്ഞിരുന്നു.)

സിനിമയെ പ്രണയിക്കുന്ന ഒരു അടുത്ത കൂട്ടുകാരിയുടെ ബ്ലോഗ്‌ പേരും ദേ, ഇത് തന്നെ ആണ്. --പ്രഥമപ്രതിശ്രുതി. 

പിന്നെ, കേള്‍ക്കാന്‍ ഇഷ്ടമല്ലെങ്കിലും അടുത്ത് പിടിച്ചിരുത്തി കഥകള്‍ തലയില്‍ കയറ്റി തന്ന അമ്മ. കേള്‍ക്കാന്‍ മടി കാട്ടിയാലും ചിലപ്പോള്‍ വായുവിനോട് കഥ പറഞ്ഞിരുന്നു അമ്മ. അതെങ്ങനെയോ പറന്നു പറന്നു എത്തിയതാകും മനസ്സില്‍. സാധ്യത ഇല്ലാതില്ല. 

മാധ്യമ പ്രവര്‍ത്തനത്തിലേക്ക് എത്തിയപ്പോള്‍ വീണ്ടും തുടര്‍ന്ന  പുസ്തക വായന (അടുത്ത സുഹൃത്തിന്‍റെ ഭാഷയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ ജാഡ വായന) യിലേക്ക്  (രണ്ടാം) തുടക്കമായതും  പ്രഥമപ്രതിശ്രുതി.

പാട്ടിലെ ശ്രുതി പോലെ, പിഴക്കാതെ എവിടെയോ പിടിച്ചു കയറി. 

ചെറിയമ്മ രണ്ടും കല്പിച്ചു തന്നെ ആയിരുന്നു. മുന്‍പ് പറഞ്ഞത് പോലെ She meant it. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ് അമ്മ പിടിച്ചിരുത്തി കഥ പറഞ്ഞു തന്ന അതേ feeling. പിന്നെ കേട്ടതെങ്കിലും വീണ്ടും വീണ്ടും കഥകള്‍ കേള്‍ക്കാന്‍ തോന്നിപ്പിക്കുന്ന അമ്മാമിയുടെ കഥ പറച്ചില്‍ രീതി. 

കഥകള്‍ പോലെ തന്നെ ആ feeling വായുവില്‍ തെളിഞ്ഞു നില്‍ക്കുകയാകും. ശ്രുതിശുദ്ധമായി... 

ഇപ്പോഴാണ് ആരോ പറഞ്ഞത്, അമ്മമാരുടെ ദിനം (Mothers' Day) രണ്ടു ദിവസങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പായിരുന്നുവത്രേ. 

PS: ആശ പൂര്‍ണ ദേവിയുടെ ബംഗാളി നോവല്‍ പ്രഥമപ്രതിശ്രുതിയിലെ പ്രധാന കഥാപാത്രമാണ് സത്യ 

If's and but's...

'ഒരു വര്‍ഷത്തിനു ശേഷം' എന്ന് സ്ക്രീനില്‍ എഴുതി കാണിക്കുന്നതിന് തൊട്ടു മുന്‍പ്‌ 'കോക്ക്ടെയില്‍' എന്നാ സിനിമ അവസാനിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ എന്നാണു സത്യത്തില്‍ ആഗ്രഹിച്ചത്. If, but തുടങ്ങിയ clause - കളില്‍ അവസാനിക്കുമായിരുന്ന ഒരു ചിത്രം. ഇങ്ങനെയാണ് തോന്നിയത്. (എങ്കില്‍ കൂടുതല്‍ മനോഹരമാകുമായിരുന്നുവോ? )

പക്ഷെ ആസ്വാദകര്‍ എപ്പോഴും ആഗ്രഹിക്കുന്നത് സിനിമകള്‍ നന്നായി (literally) അവസാനിക്കണമെന്നാണല്ലോ. എന്നാല്‍ മികച്ചൊരു എഡിറ്ററും ഭേദപ്പെട്ടൊരു സംവിധായകനുമായ അരുണ്‍ കുമാറിന്‍റെ കോക്ക്ടെയില്‍ എന്ന സിനിമ if, but തുടങ്ങിയ  clause- കളില്‍ അവസാനിച്ചില്ല. 

സിനിമയുടെ വണ്‍ലൈന്‍ ഒട്ടുമറിയാതെ കാണുന്നവര്‍ക്ക് കോക്ക്ടെയില്‍ യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ 'കോക്ക്ടെയില്‍ ' തന്നെയാണ്. ഇതെന്താണ് സംഭവമെന്ന് അറിയാനുള്ള ഒരു ആകാംക്ഷ. ഒരു എഡിറ്റര്‍ എന്ന നിലയില്‍ അരുണ്‍ കുമാറിന്‍റെ മികവു ഇവിടെവിടെയോ കാണാന്‍ സാധിക്കുന്നുണ്ട്. 

സിനിമയുടെ മുക്കാല്‍ പങ്കും കാറിനുള്ളിലാണ്. രാം ഗോപാല്‍ വര്‍മയുടെ Road എന്ന സിനിമ പോലെയല്ലെങ്കിലും കോക്ക്ടെയില്‍ ഒരു പരിധി വരെ road movie തന്നെയാണ്. രവി അബ്രഹാമും (അനൂപ്‌ മേനോന്‍) പാര്‍വതിയും ( സംവൃത സുനില്‍) പോകുന്ന വണ്ടി ഇടയ്ക്കിടെ നിര്‍ത്തുമ്പോള്‍ കയറി വരുന്ന കഥാപാത്രങ്ങളുടെ (അംബി എന്ന ജയസുര്യ -- അദ്ദേഹം പിന്നീട് ഇറങ്ങുന്നില്ല, അംബിയുടെ ഏട്ടന്‍ ഇന്നസെന്‍റ്, ശരീരം വിറ്റ് ഉപജീവനം നടത്തുന്ന കനിയുടെ കഥാപാത്രം) മാനസിക തലം വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ടതാണ്. ഒരു ശുദ്ധനില്‍ നിന്ന് നെഗറ്റീവ് ഓറ (negative aura) യിലേക്കുള്ള ജയസൂര്യുടെ പകര്‍ച്ച ഒരു സുഖമുള്ള കാഴ്ചയാണ്. ജയസൂര്യ പറയുന്നിടത്തേക്ക് വാഹനം (സിനിമയും!!!!!) പോകുന്ന കാഴ്ച ഒടുവില്‍ ഒരു വീട്ടില്‍ എത്തി നില്‍ക്കുന്നു. അതിലൂടെ ചില കുടുംബങ്ങളിലേക്കും.

ഒടുവില്‍ എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടവനെപ്പോലെ രവി എബ്രഹാം എന്ന നഗരത്തിലെ പ്രശസ്തനായ എന്‍ജിനിയറും ഭാര്യയുമായുള്ള സംസാരം (ചോദ്യോത്തരങ്ങള്‍ ) സമൂഹ മനസ്സക്ഷിയോടാകാനാണ് സാധ്യത. പക്ഷെ ആ സിനിമ അവിടെ അവസാനിക്കുന്നില്ല. ഉത്തരങ്ങള്‍ അശേഷം അവശേഷിപ്പിക്കാതെ അത് യാത്ര തുടരുകയാണ്... ('Butterfly on a wheel ' ന് credit കൊടുത്തിട്ടുണ്ടോ എന്നും അറിയില്ല. )

നവ'യൌവനം'

എഴുപതുകളിലെത്തിയ തനിക്കു ഇരുപതുകളിലെത്തിയ നവ യൌവനം തുളുമ്പുന്ന യുവാവിന്‍റെ പ്രണയം അരങ്ങിലെത്തിക്കേണ്ടത്തിന്റെ വൈരുദ്ധ്യത്തെ കുറിച്ച് കലാമണ്ഡലം ഗോപി ഒരിക്കല്‍ പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ അന്‍പതായാലും എഴുപതായാലും, ഇനി തൊണ്ണൂറ ആയാലും ഗോപിയാശാന്‍ എന്ന് എല്ലാവരും വിളിക്കുന്ന കലാമണ്ഡലം ഗോപിയുടെ നളന്‍ പിന്നെ പിന്നെ ചെറുപ്പമാവുകയാനെന്നു ആസ്വാദക വൃന്ദം ഒന്നടങ്കം പറയുന്നു. പറഞ്ഞും കേട്ടും എഴുതിയും മടുത്ത ഈ വിഷയം പക്ഷെ വര്‍ഷങ്ങളായി ഓരോ കഥകളി പ്രേമിയും സ്വകാര്യമായെങ്കിലും ആസ്വദിക്കുന്നുണ്ടെന്നത് പരസ്യമായ രഹസ്യമാണ്. ഒരു പക്ഷെ അത് തന്നെയാകും കലാമണ്ടലം ഗോപി എന്ന കലാകാരന്‍റെ വിജയ രഹസ്യവും. 

      കേരളത്തിലെ ചില അരങ്ങുകള്‍ക്ക് ശേഷം മറുനാടന്‍ അരങ്ങിലേക്ക് ഗോപിയാശാന്‍ നളനായെത്തുമ്പോള്‍ ഈ പരസ്യമായ രഹസ്യത്തിന് മറ്റൊരു മാനം കൈ വരുന്നുവെന്നത് സത്യം തന്നെയാണ്. ഒരു പക്ഷെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം അത് കാണാന്‍ ഒരവസരം ലഭിക്കുമ്പോള്‍ ഇത്രയും നാള്‍ എങ്ങനെ വൈകിപ്പോയി എന്നും തോന്നുന്നത് , സ്വാഭാവികം മാത്രമാകാം. 

നളചരിതം രണ്ടാം ദിവസത്തില്‍ പ്രണയ സല്ലാപമാണ് ഒന്നര മണിക്കൂര്‍ കൊണ്ട് (ഏറ്റവും ചെറിയ സമയമെന്ന് നിരൂപക ഭാഷ്യം) അദ്ദേഹം ആടിയത്. നവയൌവ്വനം തുളുംബുകയാണെന്നും  ഇനി നിന്‍റെ ലജ്ജ മാത്രമാണ് തടസമെന്നും നളന്‍ ദമയന്തിയോട് (മാര്‍ഗി വിജയകുമാര്‍) പറയുന്നു. നാണം കലര്‍ന്ന പുഞ്ചിരിയോടെ ദമയന്തി അതിനോട് പ്രതിവചിക്കുമ്പോള്‍ പക്കമേളക്കാര്‍ക്കൊപ്പം ഹാളിലെ ആസ്വാദകരും ആ സന്തോഷത്തില്‍ പങ്കു ചേരുകയാണെന്ന് തോന്നും. 

    പക്കമേളക്കാര്‍ക്കൊപ്പമുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ രസതന്ത്രവും എടുത്തു പറയേണ്ടതാണ്. ഗോപിയാശാന്റെ ആയിരത്തോളം നളന്മാരെ കണ്ട കലാമണ്ഡലം ഉണ്ണികൃഷ്ണന്റെ ചെണ്ടയിലും നൈപുണ്യം ഈ അരങ്ങിലും ആവര്‍ത്തിച്ചു. കൂട്ടായി പാട്ടിനു എത്തിയതാകട്ടെ പത്തിയൂര്‍ ശങ്കരന്‍ കുട്ടിയും ബാബു നമ്പൂതിരിയും ആണ്. ഗോപിയാശാന്റെ മുദ്രകളും ചുവടുകളും അറിയുന്ന മട്ടില്‍ അവരോരോരുത്തരും ആ അപൂര്‍വ രസതന്ത്രത്തില്‍ അവരറിയാതെ പങ്കാളികളായി. 

    പതിനായിരത്തിലധികം അരങ്ങുകള്‍ കണ്ട ഗോപിയാശാന്‍റെ വേഷങ്ങളില്‍ പകുതിയിലധികവും നളന്‍ തന്നെയാണെന്ന് നിസ്സംശയം പറയാം. നിരൂപകര്‍ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മനോധര്‍മവും ചുവടുകളും കണക്കു കൂട്ടി നിരത്തുമ്പോള്‍ എല്ലാവരെയും അത്ഭുതപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് അദ്ദേഹം ഭാവനയുടെ മറ്റൊരു ലോകം പുതിയതായി അരങ്ങിലെത്തിക്കും. ഇത് ഒരു പക്ഷെ 'നളന്' മാത്രം സാധിക്കുന്ന സിദ്ധിയാകാം. 6000-ത്തിലധികം നളന്റെ അരങ്ങുകള്‍ കണ്ട കലാമണ്ഡലം ഗോപി എന്ന നവയൌവനം തുളുമ്പുന്ന 'യുവാവിനുള്ള' സിദ്ധി. ഇനിയുമെത്ര അരങ്ങുകള്‍ക്ക് സാക്ഷ്യം  വഹിക്കാനിരിക്കുന്നുവെന്നു കാലം പറയട്ടെ!

PS: With few changes from the original.

ചിരി

ആഴങ്ങളുടെ ഗാഢതയിലേക്ക് 

നീ ചെത്തി മിനുക്കിയെടുത്ത 

ഇടവഴിയാണ് എന്‍റെ കവിത...

മുനയൊടിഞ്ഞ എന്‍റെ വാക്കുകള്‍ 

നീ നീട്ടിയ കടലാസ്സില്‍ ആഴ്ന്നിറങ്ങി 

തീയായിരുന്നു ചുറ്റിലും,

എരിഞ്ഞൊടുങ്ങുന്ന ജ്വാല,

അക്ഷരത്തെറ്റിന്റെ നാളം,

അതിരറ്റ പാതയിലേക്ക് പടര്‍ന്ന വെള്ളിവെളിച്ചം,

ശാന്തം! 

കനലെരിയാത്ത വാക്കിന്‍റെ

ആഴപ്പരപ്പിലേക്ക് 

നീ വിളക്കിച്ചേര്‍ത്തിയ

വന്യമായ ചിരിയാണ് 

എന്‍റെ കവിത...

(Photo Courtesy: Leonardo Da Vinci's Monalisa)